میراث آریا: فرهاد ابدی نقش، از هنرمندان خبره فلزکاری یا صنایع‌دستی فلزی است که از استان البرز تا نمایشگاه‌های آمستردام، مسیر پرپیچ‌وخم هنر را پیموده و با دستان خود از تکه‌های بی‌جان فلز، آثاری ماندگار خلق کرده است. اما در میان این ظرافت و استواری، دغدغه‌هایی نیز موج می‌زند، از کم‌رنگ شدن علاقه نسل جدید گرفته تا چالش‌های اقتصادی که هنرش را در محاصره قرار داده است.

او در گفت‌وگوبا خبرنگار میراث آریا، از تجربه‌ها، سختی‌های راه و امیدهایی که هنوز در دل دارد، سخن گفت.

 نزدیک به ۴۰ سال است که در حوزه صنایع دستی فلزی فعالیت دارم. کارم را از سنین نوجوانی شروع کردم و کم‌کم تجربه بیشتری به دست آوردم. امروز از ساخت انگشترهای کوچک و ظریف گرفته تا پروژه‌های بزرگ شهری را در کارنامه‌ام دارم.

این هنرمند صنایع دستی در مورد چگونگی ورود خود به این حرفه گفت: از همان ابتدا به کارهای دستی علاقه داشتم. هنر فلزکاری برایم ترکیبی از خلاقیت و مهارت فنی بود و همین باعث شد که با انگیزه بیشتری یادگیری را ادامه بدهم. آن زمان شاید کسی فکر نمی‌کرد که بتوانم در این حرفه پیشرفت کنم، اما با تلاش و پشتکار توانستم جایگاه خودم را پیدا کنم.

او ادامه داد: نخستین سرمایه‌گذاری من در سال ۱۳۷۶ تنها ۵۰۰ هزار تومان بود. البته در آن زمان این مبلغ هم کم نبود، اما در مقایسه با امروز، مبلغ ناچیزی محسوب می‌شود. با این حال، این سرمایه کم را به‌درستی مدیریت کردم و حالا ارزش دارایی‌هایم به بیش از ۴۰ میلیارد تومان رسیده است.

ابدی نقش در مورد روند ساخت آثار فلزی توضیح داد: ما با ورق‌های فلزی مانند مس، برنج و آهن کار می‌کنیم. این ورق‌ها را مانند پارچه الگوگذاری و برش می‌دهیم. بعد از آن، با چکش‌کاری دستی، فرم نهایی را ایجاد می‌کنیم. تفاوت کار ما با چلنگری این است که در چلنگری از فلز داغ استفاده می‌شود، اما ما ورق‌های سرد را چکش‌کاری می‌کنیم تا به شکل موردنظر برسند.

این هنرمند فلزکاری با اشاره به اینکه این کار به مهارت و صبر زیادی نیاز دارد، اضافه کرد: ساخت صنایع دستی فلزی یک هنر زمان‌بر است. هر قطعه، بسته به پیچیدگی‌اش، ممکن است روزها یا حتی هفته‌ها زمان ببرد. مثلاً یک مجسمه بزرگ شهری می‌تواند چندین ماه کار ببرد.

او در مورد وضعیت بازار صنایع دستی گفت: متأسفانه، بازار داخلی صنایع دستی ضعیف شده است. زمانی ۲۰ کارگر داشتم، اما حالا به سختی می‌توانم یکی دو نفر را نگه دارم. نسل جدید کمتر به یادگیری این هنر علاقه نشان می‌دهد، زیرا درآمد آن نسبت به مشاغل دیگر پایین‌تر است. این در حالی است که اگر حمایت درستی از این هنر بشود، می‌توانیم آن را دوباره احیا کنیم.

ابدی نقش در خصوص حضور در بازارهای بین‌المللی توضیح داد: ما حدود ۹ سال در نمایشگاه‌های بین‌المللی حضور داشتیم. هشت سال در آمستردام غرفه دائمی داشتیم و چندین سال هم در کشورهای عربی و اروپایی فعالیت می‌کردیم. اما در حال حاضر، بازار ما محدود به ایران شده و بیشتر پروژه‌ها برای فضاهای شهری داخل کشور اجرا می‌شود.

این هنرمند صنایع‌دستی ادامه داد: آثارم در شهرهای مختلفی از جمله اهواز، اندیمشک، دزفول، سیرجان و نوشهر و البرز اجرا شده است. هر پروژه‌ای که انجام داده‌ام، برایم یک تجربه جدید بوده و باعث شده که مهارت‌هایم را بیشتر ارتقا بدهم.

او در پاسخ به اینکه آیا همچنان به آینده این هنر امیدوار است، گفت: با وجود چالش‌های اقتصادی، هنر فلزکاری همچنان ظرفیت بالایی برای توسعه دارد. اگر حمایت‌های لازم صورت بگیرد، این هنر می‌تواند دوباره شکوفا شود و حتی نسل جدید را جذب کند.

ابدی نقش در توضیح اقداماتی که می‌تواند به حفظ و گسترش این هنر کمک کند، اظهار کرد: اول از همه، باید آموزش این هنر را جدی بگیریم. اگر مراکز آموزشی و دانشگاه‌ها روی صنایع دستی تمرکز کنند، می‌توانیم نسل جدیدی از هنرمندان را پرورش دهیم. همچنین، باید بازارهای داخلی و خارجی را گسترش دهیم و فرصت‌هایی برای فروش آثار در سطح بین‌المللی ایجاد کنیم.

 این هنرمند صنایع دستی فلزی به کسانی که می‌خواهند وارد این کار شوند، توصیه کرد: این کار نیاز به صبر و پشتکار دارد. کسی که می‌خواهد در فلزکاری موفق شود، باید عاشق هنر باشد و از شکست‌ها نترسد. همچنین، باید خلاقیت داشته باشد و همواره به دنبال یادگیری تکنیک‌های جدید باشد.

به گفته او اکنون تعداد متقاضیان آموزش این هنر نسبت به گذشته کمتر شده، اما همچنان کسانی هستند که به این هنر علاقه دارند. من همیشه تلاش کرده‌ام که دانش و تجربه‌ام را به نسل بعدی منتقل کنم.

ابدی نقش در پایان ابراز امیدواری کرد که صنایع دستی و هنرهای سنتی، از جمله فلزکاری، بیش از پیش مورد توجه قرار بگیرند. این هنرها بخشی از هویت ما هستند و باید برای حفظ و گسترش آن‌ها تلاش کنیم.

انتهای پیام/